co wie siołek?

Tak po praw­dzie, Mia­steczko to raczej zadu­pie jest. Ma przy tym kolo­nialne aspi­ra­cje i oczy­wi­ście kresy, a mi naj­bli­żej na Kresy Połu­dniowe, czyli Kawał Krzuna i Wiel­błą­dzią Łączkę.
O Krzu­nie będzie kiedy indziej. Łączka to piasz­czy­sta gleba, nawło­cie, bażanty. Wie­sioł­kom pasuje.

Marzec nie jest naj­lep­szą porą na zbie­ra­nie nasion, ale skoro w ogóle są jakieś nasiona do zbie­ra­nia, zna­czy, że jest w porządku. Nie wyszło tego dużo, po prze­sia­niu zmie­ściły się w małym sło­iku.

Nasiona są chru­piące i przyjemne w smaku. Wyglą­dają z daleka jak drobne krysz­tałki kawy roz­pusz­czal­nej, nie­re­gu­larne, brą­zowe i kan­cia­ste, kilka razy mniej­sze od gryki. Jakby tak poczy­tać – pana­ceum. Skóra, wątroba, stawy, rege­ne­ra­cja orga­ni­zmu, odpor­ność, układ krwio­no­śny i ner­wowy, wszystko. Nie zamie­rzam się leczyć, więc czego nie schru­pię, pój­dzie na kiełki.

Na Łączce nie spo­tka­łam żywego ducha. W zasięgu wzroku żad­nych dzie­cia­ków z wykry­wa­czem metalu, hodow­ców jam­ni­ków ani spa­ce­rzy­stów. Strze­lam, że spo­kój spon­so­ruje litera P, jak przed­świą­teczne porządki.

Od wpa­try­wa­nia się w zie­mię ode­rwały mnie trąbki dzi­kich gęsi. Leciały pro­sto na wschód.

oskoła

Nie­da­leko stąd. Niby trwa astro­no­miczna zima, a już wio­snę łapie się w butelki po mine­rałce.
Pyta­łam, jak plony. 5 litrów na dobę.

Oba spo­soby nie szko­dzą zdro­wemu, wyro­śnię­temu drzewu. Można na zakoń­cze­nie akcji wspo­móc goje­nie maścią ogrod­ni­czą, ale lepiej nie prze­kom­bi­no­wać z czo­po­wa­niem otworu, żeby nie spo­wo­do­wać infek­cji grzy­bicz­nej.

Ile to się ludzie naprze­kle­jali w necie tek­stów o magicz­nych wła­ści­wo­ściach soku brzo­zo­wego i cud-kura­cjach. A to pro­ste. Szklankę soku dzien­nie, dopóki jest. Na przed­nówku to świetne źró­dło mikro­ele­men­tów.

patolowe patrole

Szu­kam wita­min na przed­wio­śniu.
A że jest dobra pora na przy­ci­na­nie krze­wów owo­co­wych, zosta­łam w mia­stecz­ko­wym pępku świata. Tym razem nie potrze­buję nic dzi­kiego.

Od lewej: jeżyna, porzeczka czarna, czer­wona, biała.

her­batka z gałą­zek porze­czek

po około 20 g gałą­zek porze­czek: czer­wo­nej, bia­łej, czar­nej
10 g pędów jeżyny
1 litr wody

Gałązki pociąć na kil­ku­cen­ty­me­trowe kawałki i zalać gorącą wodą. Goto­wać kilka minut, a potem odsta­wić pod przy­kry­ciem na pół godziny.

Począt­kowo odwar ma kolor słom­kowy, zapa­rzony nabiera deli­kat­nej czer­wieni. Jest odro­binę mętny. W smaku prze­waża aro­mat liścia czar­nej porzeczki, jed­nak ogól­nie jest mniej wyra­zi­sty, słod­kawy, lekko cierpki.

Gałę­zie porze­czek nie są surow­cem zie­lar­skim. Dla­tego nie należy spo­dzie­wać się jakie­goś ich kon­kret­nego dzia­ła­nia. Poza nimi do garnka można wrzu­cić gałązki maliny albo cze­rem­chy. Na pewno lepiej uni­kać czar­nego bzu, bo po co komu prze­czysz­cze­nie, no i kaliny, którą łatwo przedaw­ko­wać.
Z nie­owo­co­wych drzew liścia­stych można eks­pe­ry­men­to­wać z lipą i brzozą, a z igla­stych ze świer­kiem, sosną i jodłą.
Naj­le­piej spraw­dzić wcze­śniej ewen­tu­alne tera­peu­tyczne wła­ści­wo­ści skład­ni­ków w zaufa­nych źró­dłach.